Kościół parafialny pw. Wniebowzięcia NMP wzniesiony został w latach 17381740 przez Cypriana Józefa Langiego, archidiakona zawichojskiego. Z pierwotnej świątyni, zniszczonej w 1657 r. w czasie potopu szwedzkiego, zachowały się resztki murów. Świątynia została spalona podczas działań II wojny światowej (28 lipca 1944 r.). Odbudowano ją w latach 50-tych XX w. W 1987 r. została odrestaurowana na zewnątrz i wewnątrz. Pracami tymi kierował ks. Jerzy Siara. W 1998 r. w prezbiterium powstała polichromia MB Wniebowziętej w otoczeniu apostołów. Natomiast po 2010 r. zostały także odnowione figury apostołów Piotra i Pawła z bramy kościoła, ufundowano pamiątkowe tablice na murze kościelnym, a na filarach bramy wejściowej umieszczono płaskorzeźby bł. Salomei i MB Częstochowskiej wraz z okolicznościowymi napisami. Świątynia jest barokowa, murowana z kamienia i otynkowana. Do frontonu dostawiono kruchtę, natomiast do prezbiterium od północy przylega zakrystia. Dach jest dwuspadowy. Wnętrze jest jednonawowe, z węższym jednoprzęsłowym prezbiterium, przykryte sklepieniem krzyżowo-kolebkowym. Zachowała się marmurowa tablica z czasów budowy kościoła (z datą 1738) oraz liczne XIX-wieczne tablice epitafijne. W podziemiach kościoła znajdują się pozostałości (fragment absydy) pierwotnej, romańskiej świątyni, wzmiankowanej w dokumentach w 1148 r.